|
Ĉielmiraĝ', ludanta kun la fil' de l' Ter': ho, vi, blinda, vanta ŝajna di': Esper'! Kiun kreas plore ni en la danĝer', kredas klinhonore esti gard-anĝel': kial venas vi glat-buŝe kun sennuba rid', kial ĉarmas vi flat-tuŝe min per duba fid'? Ĉesu! Vi posedis, vi instigis min, vi, dum mi vin kredis, mistifikis min. Plantis narcis-garbojn vi en mia kort', per fontet' la arbojn savis vi de mort', vi printempon ŝutis: florojn mil al mi, ĝoj' ĉiela gutis spice, pli kaj pli, pensoj en la freŝa fruo, kiel la abel', flugis per la venta fluo al la roz-miel'. En feliĉo brila jam ne mankis pli, ol la kor' de Lilla, kaj ĝin donis Di'. Sed ve, jen, ne verdas miaj arboj plu, rozoj freŝon perdas, sekas fonto-flu', mia helo Maja iĝis vintra nub', viv' antaŭa, gaja, iĝis cindra rub'. Ho, nur Lilla-n vi plu donus, nur ŝin, ŝin en sol', en lamentoj nun ne dronus kanto sen konsol'. En brakum' konsolojn trovi scius mi, kaj la perlokronojn ne envius mi. For, Espero flata, for jam, trompistin', ja, ĉi krudo fata enterigos min. Mi ne plu aspiras, la anim', pro l' lac', je l' ĉiel' sopiras, korp' je l' tomba pac'. Por mi jam la kamp' ne floras, ne odoras nun, bosko trile ne sonoras, nokten dronas sun'. Sorĉaj sonoj trilaj, bunta fantazi', gaj', esperoj, Lilla-j, adiaŭas mi. |